از وصل مرا جهان به کامست از جهان ملک خاتون غزل 190

1 از وصل مرا جهان به کامست آن آهوی وحشیم به دامست

2 وین توسن روزگار خودکام شکرست به زیر پا که رامست

3 ای دل تو عنان خود نگهدار کاین توسن چرخ بدلگامست

4 آن کس که چو من غلام او نیست بنمای به من که او کدامست

5 گر نیست تو را به بنده شوقی ما را به وصال تو مدامست

6 چون خون منت حلال گشتست وصل تو چرا به من حرامست

7 ای ماه تمام در نکویی مارا غم عشق تو تمامست

8 صبح رخ تو چو آفتابست زلف سیه تو همچو دامست

9 من بنده ی خاص تو ز جانم از لطف عمیم تو که عامست

10 سودای دو زلفت ای ستمگر پختیم ولی هنوز خامست

11 شکرست که دی گذشت و امروز از وصل توأم جهان به کامست