از کلبه احزان چو از جهان ملک خاتون رباعی 356

1 جز شب وصل تو جانا که کند چارهٔ ما خود نگویی چه کند خستهٔ بیچارهٔ ما

2 مدّتی تا دل سرگشته به عالم گشتست تا چه شد حال دل خستهٔ آوارهٔ ما

1 صنما سنگ دلا سرو قدا مه رویا دلبرا حور وشا لاله رخا گل بویا

2 شیوه از چشم تو آموخت مگر نرگس مست روشنی از تو ربودست مه و خور گویا

1 قد تو سر کشد از جمله سرو بستان‌ها رخ تو طعنه زند بر گل گلستان‌ها

2 کشید سر ز من خسته‌دل چو سرو روان ببرد دل ز برم آن صنم به دستان‌ها