ای دوست که از تو باصفا شد از قدسی مشهدی رباعی 59

1 چند سوزد برق غم مشتی خس و خاشاک را آتشی خواهم که سوزد خرمن افلاک را

2 چشم ما پاک است چون خورشید از آلودگی دامن پاکی بود شایسته چشم پاک را

1 لب شود ریش ار برد نام دل افگار ما آستین سوزد اگر چیند نم از رخسار ما

2 سبحه بر کف، توبه بر لب، دل پر از ذوق گناه معصیت را خنده می‌آید ز استغفار ما

1 ما را ز دست جور تو پای گریز نیست راحت، نصیب دیده خونابه ریز نیست

2 شد سنگ، خاک در کف طفلان ز انتظار داغم ازین خرابه که دیوانه‌خیز نیست