چو زلف دوست بباید شبی از ابن حسام خوسفی غزل 91

1 چو زلف دوست بباید شبی سیاه و دراز که با خیال رخت در درون پرده ی راز

2 دل شکسته ی آشفته ی پریشان حال تطاول سر زلفت به شرح گوید باز

3 فرو گرفت غم دل فضای سینه ی من کجاست ساقی گلرخ شراب غم پرداز

4 به عشوه عربده با روزگار نتوان کرد که دهر عشوه فرو شست وچرخ عربده ساز

5 اگر چه درگه یار از نیاز مستغنی است تو بر مدار سر از خاک آستان نیاز

6 عجب نباشد اگر عاقبت شود محمود کسی که خدمت شایسته کرد همچو ایاز

7 زفیض دوست چو در هر سری تمناییست امید ابن حسام است و لطف بنده نواز