فروغِ طلعتِ رویِ از حکیم نزاری قهستانی غزل 416

1 فروغِ طلعتِ رویِ تو آفتاب ندارد نسیمِ ناقۀ زلفِ تو مشکِ ناب ندارد

2 عجب که سایۀ زلفِ تو گر رسد به جمادی که هم چو ذرّه به خاصیّت اظطراب ندارد

3 تو خود به جانبِ ما هیچ التفات نداری مرا خیالِ تو یک لحظه بی عذاب ندارد

4 چو حلقه هایِ سرِ زلفِ بی قرارِ تو یک دم دو چشمِ ژاله فشانم قرار و خواب ندارد

5 مگر که لایقِ گوشِ تو نیست ورنه به قیمت چو گوهرِ صدفِ چشمِ من سحاب ندارد

6 ندانم اهلِ دلی در بلادِ ملکِ خراسان که دل بر آتشِ این امتحان کباب ندارد

7 کسی نبینم از ابنایِ خویش کو چو نزاری به خونِ دل رخِ چون کهربا خضاب ندارد

8 دل شکستۀ من مشکل این که در همه عالم به هیچ کویِ دگر مرجع و مآب ندارد