بخشید خواجه دوش مرا اسب خاص خویش از کمال‌الدین قصیده 110

1 اگر امروز آن بتم همدم نیاید نصیب جان من جز غم نیاید

2 نیامد دوش و جانم بر لب آمد ز بیم آنکه امشب هم نیاید

1 باور نکنی که از من عشوه پرست بر بود دل شکسته آن نرگس مست

2 تا راست بگوید این سخن در رویت هم مردمک دیدۀ توکژ بنشست

1 دوری از یار اختیاری نیست لیک ما را ز بخت یاری نیست

2 چه کنم؟ با ستیزه رویی بخت چاره الّا که سازگاری نیست