گل ز بویت در گلستان لاف از سلیم تهرانی غزل 437

1 گل ز بویت در گلستان لاف شاهی می‌زند لاله از داغ تو بر گل‌ها سیاهی می‌زند

2 بس که بازار گرفتاری ز عشقت گرم شد مخرغ خود را مضطرب بر دام ماهی می‌زند

3 با وجود ناتوانی، عاجز کس نیستیم شمع ما سیلی به باد صبحگاهی می‌زند

4 گوید از سرو چمن، بالای من موزون‌تر است حرف‌های راست با این کج‌کلاهی می‌زند

5 عشق را با تیره‌بختان التفات دیگر است برق دایم خویشتن را بر سیاهی می‌زند

6 اختیاری نیست کار عشق آن بدخو سلیم راه دل را چشم او خواهی نخواهی می‌زند