گل را، که صبا، مرغ‌صفت از اوحدی مراغه‌ای رباعی 53

1 چون ندیدم خبری زین دل رنجور ترا در سپردم به خدا، ای ز خدا دور، ترا

2 شاد نابوده ز وصل تو من و نابوده توجفا کرده و من داشته معذور ترا

1 باز بالای تو ما را در بلا خواهد نهاد دود زلفت آتشی در جان ما خواهد نهاد

2 دامنم پر خون دل گردد ز دست روزگار کان سزا در دامن هر ناسزا خواهد نهاد

1 حلوای نباتست لبت، پسته دهانا در باغ گلی نیست به رخسار تو مانا

2 زیر لبت ازوسمه نقطهاست، چه روشن؟ گرد رخت از مشک زقمهاست چه خوانا؟