گل را، که صبا، مرغ‌صفت از اوحدی مراغه‌ای رباعی 53

1 نوبهارست و دل پر هوس و بادهٔ ناب حبذا روی نگار و لب کشت و سر آب

2 صبح برخیز و بر گل به صبوحی بنشین چون به آواز خوش مرغ درآیی از خواب

1 آن سیه چهره که خلقی نگرانند او را خوبرویان جهان بنده به جانند او را

2 دلبرانی که به خوبی بنشانند امروز جای آنست که بر دیده نشانند او را

1 در چرخ کن چو عیسی زین جا رخ طلب را و آنجا درست گردان پیوند ابن و اب را

2 گویا شود پیاپی با دل مسیح جانت چون مریم ار ببندی روزی دو کام و لب را