1 فلک به من نفسی گرچه سر گرانش کرد دگر به راه تلافی سبک عنانش کرد

2 زبان ز پرسش حالم اگر کشید دمی دمی دگر به من اقبال هم زبانش کرد

3 فشاند مرغ دلم را روان به ساعد زلف به سنگ جور چو آشفته آشیانش کرد

4 نداده بود دلم را به چنگ غصه تمام که بازخواست به صد عذر و شادمانش کرد

5 دلم هنوز ز دریای غم کناری داشت که غرق مرحمت از لطف بیکرانش کرد

6 دمی که تیر ستم در کمان خشم نهاد کشید بر من و سوی دگر روانش کرد

7 چو خواست قدر نوازش بداند این دل زار نخست پیش خدنگ بلا نشانش کرد

8 غرض ستیزه نبودش که نقد قلب مرا کشید بر محک جور و امتحانش کرد

9 عنان همرهی از دست محتشم چو کشید نهفته بدرقهٔ لطف همعنانش کرد