نخست از پهلوی خود دید از جویای تبریزی غزل 827

1 نخست از پهلوی خود دید آفت ها دل تنگم شکست از موج خارا خورد این آیینه در سنگم

2 بیاد چشم مستی دارد از بس عشق دلتنگم بریزد خون صهبا از شکست شیشهٔ رنگم

3 مرا باید کشید آزار هر کس را رسد دردی محیط عالمست از وسعت مشرب دل تنگم

4 بزور معجز آخر رو بسویم کرد آن بدخو بتابد پنجهٔ خورشید عشق آتشین چنگم

5 چو آن زخمی که از خونگرمی مرهم بهم آید نهان گردید جویا در نگین نام من از ننگم