اول سخنم چو از زبان برخیزد از مجد همگر رباعی 347

1 ای که بی چشم تو چشمی چشم من جز تر ندید هیچ چشمی از چشم تو نیکوتر ندید

2 ز آرزوی چشم تو چشم رهی یک چشم زد جز به چشم شوخ چشمی چشمه سار خور ندید

1 خدایگان سلاطین شهنشه اعظم امید دین عرب آرزوی ملک عجم

2 سریر بخش ملوک جهان که تعظیمش نهاد بر سر نه کرسی سپهر قدم

1 هر شب چو ز هجر تو دل تنگ بنالد از سوز دلم سنگ به فرسنگ بنالد

2 هر صبحدم از درد فراق تو بنالم زانگونه که در وقت سحر چنگ بنالد