آتش به باغ زد ز خزان روزگار از سلیم تهرانی غزل 737

1 آتش به باغ زد ز خزان روزگار حیف داغ چمن نه ایم، ز بلبل هزار حیف

2 تأثیر نیست در دل ما فیض عشق را بر گلخن است سایه ی ابر بهار حیف

3 از ورطه ای که مقصد ما جز خطر نبود نشکسته رفت کشتی ما برکنار حیف

4 از خار پا چو شعله به رقصند رهروان در راه او پیاده خورد بر سوار حیف

5 از موج اضطراب دلم آرمیده نیست آیینه ام چو آب ندارد قرار حیف

6 عاقل به ماتم است رود هرکس از جهان مجنون این خرابه خورد بر غبار حیف

7 بیکار نیستیم، ولی در جهان سلیم کاری نمی کنیم که آید به کار حیف