ساقی دوباره پر کن، از باده از حزین لاهیجی غزل 153

1 ساقی دوباره پر کن، از باده گوی ما را وآن گاه غم نباشد، بشکن سبوی ما را

2 مجنون ما ندارد، پروای خار این دشت چنگال شیر عمری، زد شانه موی ما را

3 یارای شکوه ام کو؟ امّا محبت این نیست خشک ار چنین گذارد، تیغت گلوی ما را

4 عمری به شهر گیتی، بیگانه وار گشتیم تن رفته رفته آخر، بگرفت خوی ما را

5 نم بر نداشت هرگز، از آب زندگانی این کاسه سرنگونی، زیبد کدوی ما را

6 عمری نیاز بردیم بر دیر وکعبه کاخر آیینه وار حیرت، بگرفت روی ما را

7 انوار مرشد روم، شد راهبر حزین را جانا قبول گردان، این جستجوی ما را