1 کمتر فکن به چاه زنخدان نگاه خویش ترسم خدای ناکرده درافتی به چاه خویش

2 گر در محبت تو بریزند خون من خود روز رستخیز شوم عذرخواه خویش

3 امروز اگر به جرم وفا می‌کشی مرا فردای حشر معترفم بر گناه خویش

4 اکنون که خاک راه تو شد جان پاک من زنهار پا مکش ز سر خاک راه خویش

5 برگشته‌ام ز کوی تو تا یک جهان امید نومید کس مباد ز امیدگاه خویش

6 روزی اگر در آینه افتد نگاه تو مفتون شوی ز فتنهٔ چشم سیاه خویش

7 از خاک غیر نرگس بیمار بر نخاست تا چشم ما گریست به حال تباه خویش

8 درمانده‌ام به عالم عشقش ز بی کسی آه ار نگیردم غم او در تباه خویش

9 نازد به خیل غمزه بت نازنین من چون خسروی که ناز کند بر سپاه خویش

10 با جور او بساز فروغی که اهل دل جایی نمی‌برند شکایت ز شاه خویش