1 فارس میدان معنی حامدی بی‌نظیر آن که بود از بدو فطرت از سخندانان تمام

2 طبعش از شوخی چو میلی داشت از اندازه بیش با رخ گلفام و چشم شوخ و قد خوش خرام

3 شد مریض عشق و دردش بس که بی درمان فتاد می‌کشیدش خوش از کف توسن مستی لگام

4 در قیام این قیامت دل گمانی برد و گفت دور گوئی شد بهی زان شاعر شیرین کلام

5 چون یقین گشت این گمان از گفتهٔ موزون دل بهر تاریخ او برون آمد دو تاریخ تمام