وداع یار گرامی از حکیم نزاری قهستانی غزل 441

1 وداع یار گرامی نمی توانم کرد که بیش زَهرِ جدایی نمی توانم خورد

2 چه طالع است مرا بر سفر چنین همه سال که روزگار سفر کار ما به جان آورد

3 چو حاصل دگرم نیست جز عذاب فراق زمانه بی هده چندین مرا چه می پرورد

4 طبیب جهد بسی کرد بهرِ علت هِجر ولی چه سود که درمان نمی پذیرد درد

5 چو باد می برد آبشخورم ز خاک به خاک زمانه می کند این ، با زمانه چِتوان کرد

6 مرا مگوی که دل را نصیحتی می کن به دم نمی شود این کوره ی پر آتش سرد

7 وصال دوست چنان مطلق العنان رفته ست که مسرعان نیازش نمی رسند به گرد

8 نزاریا چو همه سال فارغی ز وطن به قول عقل تو البته گِرد عشق مگرد

9 ز رنج محنت غربت هر آنکه خواست خلاص چو گنج کنج سلامت گرفت فارغ و فرد