مرا به قبله ی روی خود از ابن حسام خوسفی غزل 102

1 نهان که می‌کند این درد آشکارهٔ ما که راست چاره که از دست رفت چارهٔ ما

2 هزار کوه بلا بر دلم فرود آمد زهی تحمّل سنگین دل چو خارهٔ ما

1 تَعالِ مَن بِکَ وجدی که من هوای تو دارم انیس قلب حزینی و جان برای تو دارم

2 کَفی بِخَدَّک وَردی چه جای لاله ی سیراب کَذا و ایَّهُ وَردٍ که من به جای تو دارم

1 بگریست ابر نیسان والوَرد قَد تبَسَّم خامش چنین چرایی؟والطَّیر قَد ترنَّم

2 کردند خانه رنگین عینای مِن دمُوعی از بس که اشک خونین قَد فاضَ مِنهُما دم