افتاده دو عالم ز نظر، دیدهٔ ما را
- 1
- 2
- 3
- 4
- 5
1 افتاده دو عالم ز نظر، دیدهٔ ما را نادیده مبین چشم جهان دیدهٔ ما را
2 با سینهٔ اخگر چه کند، سوز شراری؟ از داغ چه پروا دل تفسیدهٔ ما را؟
3 چند ای فلک دون، ز در صلح درآیی؟ بگذار به ما، خاطر رنجیدهٔ ما را
4 شیرازه ز بی مهری ایّام بریدند چون برگ خزان، دفتر پاشیدهٔ ما را
5 آزاده حزین از سر کونین گذشتیم از خار چه غم، دامن برچیده ما را؟