فخرست مرا از از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 731

1 نگارم چو کرد گلستان بر آید خروش دلم تا به کیوان برآید

2 چمان سرو در خاک پایش بغلتد چو گرد چمن‌ها خرامان برآید

1 دلم از آتش غم چنان می گدازد که شکّر در آب روان می گدازد

2 چو سایه ز خورشید هستیّ بنده ز مهرت زمان تا زمان می گدازد

1 رخت از ماه و لبت از شکرست آنت ازین وینت از آن خوبترست

2 بر رخت بوسه کجا شاید داد؟ که نظر نیز محل نظرست