نارسایی به هنر در همه جا از سلیم تهرانی غزل 211

1 نارسایی به هنر در همه جا همراه است جامه ی سرو ز موزونی او کوتاه است

2 قسمتم نیست که از بند غم آزاد شوم رفت صد قافله و یوسف من در چاه است

3 هر که برخاست ز شوق تو، دگر ننشیند پا درین بادیه گر ماند، سرم در راه است

4 عقل ما در طلب وصل به جایی نرسد میوه بر شاخ بلند است و عصا کوتاه است

5 از چه رو ریخته و حمزه لقب یافته است می چون لعل مگر خون زمرد شاه است؟

6 در محبت گله از ما نتوان کرد سلیم خبر از خویش نداریم، خدا آگاه است