ابروست که بر چهرهٔ دلدار از جویای تبریزی غزل 390

1 ابروست که بر چهرهٔ دلدار بلند است یا مطلع برجستهٔ بسیار بلند است

2 در ظرف خیال تو محال است درآید پست است ترا دانش و اسرار بلند است

3 بگرفت دل از تربیت جسم که خانه آید به نظر تنگ چو دیوار بلند است

4 هرگز چو چیده گلی از فیض بهاران زان روی زبان گلهٔ خار بلند است

5 گوته بود از ساغر می دست امیدم یا مصطبهٔ خانهٔ خمار بلند است

6 خود را به مکان در و دیوار نسنجی هشدار که این مرتبه بسیار بلند است

7 پهلو زده بر مقطع او مطلع خورشید جویای ترا پایهٔ افکار بلند است