1 جز زلف یار غالیه بر روی مه که کرد یا سایبان مهر ز شعر سیه که کرد

2 گر می مدد ز لب لعل او نیافت بر عقل کار دانش نگوئی که شه که کرد

3 خوبان صفا ز پرتو روی تو میبرند جز آفتاب تصفیه روی مه که کرد

4 گر حسن دلفریب توام پیشوا نگشت در کوی عاشقیت ترا سر بره که کرد

5 جز زلف مشکبار تو تشویش من که داد جز خال عنبرین تو حالم تبه که کرد

6 از من بتهمت گنهی رخ بتافتی گشتی زمن ملول و گرنه گنه که کرد

7 گفتم نیاز ابن یمین بین و رحم کن از نار سوی ابن یمین خود نگه که کرد