قسمت هرکس ز نعمت خانه‌اش از جویای تبریزی غزل 344

1 قسمت هرکس ز نعمت خانه‌اش پیمانه‌ای است آنکه ز ابر رحمتش هر قطره رزق دانه‌ای است

2 جوش یک‌رنگی ز بس با هم نیاز و ناز داشت در نظر هر شعلهٔ شمعم پر پروانه‌ای است

3 بی‌تو دل در سینه‌ام افگنده شور محشری بی‌تکلف طرفه سرمستی عجب دیوانه‌ای است

4 با توکل ساز و در بند غم روزی مباش زانکه هر دندان کلید رزق را دندانه‌ای است

5 پیش روی ماه من لیلی نیارد سبز شد قصهٔ مجنون به پیش وحشتم افسانه‌ای است

6 سر به محراب خم شمشیر می‌آرم فرود قبله‌ام پیوسته طاق ابروی مردانه‌ای است

7 در هوایش دل به حیرت داده جویا دیده را برامیدش باز آغوش در هر خانه‌ای است