هر دم غمم ای جهانفروز افزون از مجد همگر رباعی 162

1 به وقت صبح نشیند کسی چنین بیکار مخسب ساقی و برخیز جان باده بیار

2 در آب بسته فکن از صراحی آتش تر که زود بگذرد این خاکدان باد وقار

1 دم فروکش دلا که همدم نیست راز خود خود شنو که محرم نیست

2 راه مردی و مردمی و وفا این سه خصلت در اهل عالم نیست

1 به جان بریم ترا سجده تا به سر چه رسد نثار پای تو سرهاست تا به زرچه رسد

2 ترا ز نور جلالت نمی توانم دید به چشم جان به سرت تا به چشم سر چه رسد