هر گه که ناوکی ز کمانت از فروغی بسطامی غزل 188

1 هر گه که ناوکی ز کمانت کمانه کرد اول شکاف سینهٔ مرا نشانه کرد

2 دستی که بر میان وصال تو می‌زدم تیغ فراق منقطعش از میانه کرد

3 تا چشمم اوفتاد به شاهین زلف تو عنقای عشق بر سر من آشیانه کرد

4 سیل غمت فتاد به فکر خرابی‌ام چندان که در خرابه من جغد خانه کرد

5 در ناف آهوان ختا نافه گشت خون تا جعد مشک‌بوی تو را باد شانه کرد

6 هر سر خبر ز سر محبت کجا شود الا سری که سجدهٔ آن آستانه کرد

7 تنها من اسیر خط و خال او شدم بس مرغ دل که صید بدین دام و دانه کرد

8 تیغ ستم کشیده به سر وقت من رسید الحق که در حقم کرم بی‌کرانه کرد

9 گفتم مگر ز باده به دامن نشانمش برخاست از میانه و مستی بهانه کرد

10 منت خدای را که شراب صبوحی‌ام فارغ ز ورد صبح و دعای شبانه کرد

11 بی مهری از تو دید فروغی ولی مدام فریاد از آسمان و فغان از زمانه کرد