هر شب از کویت مرا سر مست از سلمان ساوجی غزل 187

1 هر شب از کویت مرا سر مست و شیدا می‌کشند چون سر زلفت بدوشم بی‌سرو پا می‌کشند

2 بارها کردم من از رندی و قلاشی کنار بازم اینک که در میان شهر، رسوا می‌کشند

3 گفته بودم: در کشم دامن ز خوبان، لیک بس ناتوانان را به بازوی توانا می‌کشند

4 ما ز رسوایی نیندیشیم، زیرا مدتی است تا خط دیوانگی بر دفتر ما می‌کشند

5 می‌کشم هر شب به جام چشمها، دریای خون شادی آنانکه بر یاد تو دریا می‌کشند

6 خرم آن مستان که بی‌آمد شد ساغر مدام از کف ساقی دردت، درد صهبا می‌کشند

7 دل خیال زلف و خالت کرد، گفتم: زینهار! در گذر زینها که اینها سر به سودا می‌کشند

8 بر حواشی گل رخسار نقاشان حسن می‌کشند از غالیه خطی و زیبا می‌کشند

9 جان فدای آن دو مشکین سنبلت کز روی ناز چون بنفشه دامن گلبوی در پا می‌کشند

10 بر دل سلمان، کمانداران ابرویت کمان سخت شیرین می‌کشند، بگذارشان تا می‌کشند