1 هر صبح دم پیغام خود گویم بزاری باد را تا عرض حال دل کند آن سرو حوری زاد را

2 پیش درش افتاده ام بر خاک ره چون بندگان زین باب دیدم در شرف اسباب پیش افتاد را

3 گر رفت اشکم در زمین از تربیت های غمش آخر رسانید این دلم تا آسمان فریاد را

4 خواهم که بر بنیاد دل بنیاد صبری افکنم عشقش بهم بر می زند دیوار این بنیاد را

5 تا ذکر آن لب ورد من شد در میان هر سخن شیرین و خوب و مختصر میخوانم این اوراد را

6 دم زد ز آل لعل او چشمم باثبات نسب آردگواه اندر نظر این اشک مردم زاد را

7 از چشم مستش قاسمی دارد دلی در موج خون رحمی نشد بر صید خود آن دل سیه صیاد را