1 هر کرا با خویشتن حالی بود کی شود خاطر ز تنهائی دژم

2 با خود اندر کنج عزلت سرخوشست گر بشادی میگذارد و ر بغم

3 همدمی کز وی برآساید دلی گوئیا نامد بهستی از عدم

4 چون نیم در بنده جاه و منصبی سهل باشد گر نباشم محتشم

5 در طلبکاری مالی هم نیم خود کفافی میرسد از بیش و کم

6 کنده ئی باید چو سکه تا فلک در کف او نرم گرداند درم

7 بر بد و نیک جهان ابن یمین دل منه چون هست گردان دمبدم