هر کرا نقش بجانست کی از آشفتهٔ شیرازی غزل 416

1 هر کرا نقش بجانست کی از دل برود و گرش جان برود نقش تو مشگل برود

2 روح مجنون چو جرس پیش رود لیلی را گراز این دشت بصد مرحله محمل برود

3 تو چمان گر بچمی با گل رخساره بباغ پای سرو و گل از این خجلت در گل برود

4 میروی عکس تو در دیده ما میماند همچو آئینه که مهرش زمقابل برود

5 بحر عشق است نباشد بجز از طوفانش عجب از نوح از این بحر بساحل برود

6 دادخواهان همه نالند زقاتل در حشر دادخواهی من آنست که قاتل برود

7 هر که بیند نظری بر تو برد بهره زعمر آه از آن دیده که از کوی تو غافل برود

8 تا که آئینه بود نقش تو در او باقیست پیش آئینه چو آن طرفه شمایل برود

9 دیده گر بر تو فتد وقف تو ماند نظرش رستم ار آید در کوی تو بیدل برود

10 زاهدا باده کش و نکته توحید بگوی ترسمت عمر گرانمایه بباطل برود

11 چه غم آشفته گر از شور تو مجنون گردید هر که دیوانه شد از عشق تو عاقل برود