هر آن جواهر کز روزگار از مسعود سعد سلمان قصیده 216

1 هر آن جواهر کز روزگار بستانم چرا دهم به خس و خار ار نه بستانم

2 به دست چپ بدهم آن گهر که در یک سال بهای صد گهر از دست راست بستانم

3 چو تیر هر جا ناخوانده گر همی نروم چرا که دایم سر کوفته چو پیکانم

4 بدان جهت همه کس را چو خویشتن خواهم که من به دست و دل و تیغ گوهر افشانم

5 سخن نتیجه جانست جان چرا کاهم گمان مبر که چو پروانه دشمن جانم

6 اگر جهان خرد خوانیم رواست که من هم آخشیجم و هم مرکزم هم ارکانم

7 بلی به فرمان گویم اگر هجا گویم از آنکه قول خداوند را به فرمانم

8 بخوان ز قرآن بر از یحب و ما یظلم بدان طریق روم زانکه اهل قرآنم

9 کسی که خانه و خوانش ندیده ام هرگز به مدح او سخن چرب و خوش چرا رانم

10 به گاه خدمت بر دستها چو بوسه دهم چنان بگریم گویی که ابر نیسانم

11 چهار گوهر و هفت اخر و دوازده برج هر آنچه بینی من صد هزار چندانم

12 من از دوازده و هفت و چار بگذشتم چه گر به صورت با خلق عصر یکسانم

13 علوم عالم دانم ولیکن اندر عصر اگر دو مردم دانم بدان که نادانم

14 خرد پشیمان نبود ز مدح گفتن من ز مدح گفتن این مهتران پشیمانم

15 سزد که فخر کند روزگار بر سخنم از آنکه در سخن از نادران گیهانم

16 خدای داند کز شعر نام جویم و بس وگرنه جز به شهادت زبان نگردانم

17 بگفتم این وز من سر به سر سماع کنند درست و راست که مسعود سعد سلمانم