هر سر مو بر دل من گر زبانی داشتی از جامی غزل 982

1 هر سر مو بر دل من گر زبانی داشتی از غم عشق تو فریاد و فغانی داشتی

2 بستر راحت نخواهم ای خوش آن شبها که من بر درت بالین ز خاک آستانی داشتی

3 داشتی معذور ناصح بی خودیهای مرا گر چو من دل در کف نامهربانی داشتی

4 سرو را با قد رعنای تو بودی نسبتی گر ز گل رخسار و از غنچه دهانی داشتی

5 گر به نقد جان توانستی خریدن وصل دوست طالب وصل تو بودی هر که جانی داشتی

6 من به بیماری خود خوش بودمی گر زانکه تو گوشه چشمی به حال ناتوانی داشتی

7 با دو روزه زندگی جامی نشد سیر از غمت وه چه خوش بودی که عمر جاودانی داشتی