هر مرغ که میپرد ز بامت از آذر بیگدلی غزل 42

1 شد از مرگ برادر، دل خراب و سینه ریش از من؛ ندیده هیچ کس محزون تری در هیچ کیش از من

2 کنندم خلق منع از گریه و من آنچه می بینم نباید بیش ازین در آه و زاری منع خویش از من

1 ای تو ثانی مه کنعانی نه، تو اول، مه کنعان ثانی!

2 ای که ایزد بتو و خوبان داد رتبه ی یوسفی و اخوانی

1 هم خنده خوش است و هم خرامت! خود گوی که نالم از کدامت؟!

2 از دام مکن مرا هم آزاد ار مرغ دگر فتد بدامت