هر مرغ که میپرد ز بامت از آذر بیگدلی غزل 42

1 هر مرغ که میپرد ز بامت گویم، بمن آورد پیامت!

2 خونم، که چو آب شد حلالت؛ گر با دگران خوری حرامت!

3 مپسند ستمگران بمحشر خندند بزخم ناتمامت

4 خوش دانه بحیله میفشانی از صید مگر تهی است دامت؟!

5 تو خواه ببخش و، خواه بفروش؛ زین کوی نمیرود غلامت!

6 ای دوست! مریز خون دشمن کز دوست کشند انتقامت

7 شکر از آذر، شکایت از غیر؛ تا زین دو خوش آید از کدامت؟!