هر چند که عمرم از ابن یمین فریومدی رباعی 345

1 ایصاحبی که همت بی منتهای تو آئین جود می ندهد یکزمان ز دست

2 بگشاد کار خلق جهان کلک لاغرت ز آندم که بر مصالح خلقان میان ببست

1 ای ترک پریچهره از آن جام شبانه در ده بصبوحی می گلرنگ مغانه

2 گفنی که بده جان ز پی بوسه و بستان بستان و بده تا کی از این عذر و بهانه

1 گفتم ایدوست شدم عاشق آن روی چو ماه گفت لاحول و لا قوه الا بالله

2 بار دیگر سخن عشق چه آغاز کنی بس که افتاد حدیث من و تو در افواه