با آن که ز بیداد تو بایست از قدسی مشهدی رباعی 146

1 آنکه دایم می‌خراشد سینه ما ناخن است خارخار سینه ما را مداوا ناخن است

2 زاهد و ترسا ز من هر یک به نوعی راضی‌اند می‌گشایم عقده از هر رشته‌ای تا ناخن است

1 مُردم ز بیخودی، بت خودکام من کجاست بی‌صبری‌ام ز حد بشد آرام من کجاست

2 دوران به سر رسید و دل من نیارمید یاران خبر دهید دلارام من کجاست

1 به هیچ، ناخن ما را کی اعتبار کند؟ مگر به زلف تو دندان شانه کار کند

2 مرا چو شیشه خالی، کدام رنگ و چه بوی بیار می که خزان مرا بهار کند