ای خواجه، تو از ناصرخسرو قبادیانی قصیده 277

1 ای شده چاکر آن درگه انبوه بلند وز طمع مانده شب و روز بر آن در چو کلند

2 بر در میر تو، ای بیهده، بسته طمعی از طمع صعبتر آن را که نه قید است و نه بند

1 خوب یکی نکته یادم است زاستاد گفت «نگشت آفریده چیز به از داد»

2 جان تو با این چهار دشمن بدخو نگرفت آرام جز به داد و به استاد

1 چند گردی گردم ای خیمهٔ بلند؟ چند تازی روز و شب همچون نوند؟

2 از پس خویشم کشیدی بر امید سالیان پنجاه و یا پنجاه و اند