قومی ز محال در جنون افتادند از عطار نیشابوری مختارنامه 4

1 بود مردی چست خوش خوش نام او حق تعالی کرده نامش دام او

2 گر کسی در جانش آتش میزدی او نرنجیدی و خوش خوش میزدی

1 تا عشق تو در میان جان دارم جان پیش در تو بر میان دارم

2 اشکم چو به صد زبان سخن گوید راز دل خویش چون نهان دارم

1 چو می‌رفتند بر بالای کهسار نسیم صبحدم آمدبه گلزار

2 به دامانش بزد بلبل به دستان ز بهر دلستان آن هر دو دستان

1 ترا در علم معنی راه دادند بدستت پنجهٔ الله دادند

2 ترا از شیر رحمت پروریدند براه چرخ قدرت آوریدند