1 حیات جاودان بخشد بعاشق لعل خندانت بود سرچشمه ی آب بقا چاک زنخدانت

2 نباشی گر تو شمع تربت ما نیست دلسوزی؛ که افروزد چراغی بر سر خاک شهیدانت!

3 نمیدانی چرا شد چاک تا دامن گریبانم؟! مگر روزی بدست چون خودی افتد گریبانت!

4 از آن هر دم بچاک سینه ی اهل وفا خندی که تا ریزد نمک بر زخم دل‌ها از نمکدانت

5 بحشر از کشتن آذر، مکن انکار میترسم خجل گردی چو بیرون آورد از سینه پیکانت