1 از صحبت مردم دل ناشاد گریزد چون آهوی وحشی که ز صیاد گریزد

2 پروا کند از باده کشان زاهد غافل چون کودک نادان که از استاد گریزد

3 دریاب که ایام گل و صبح جوانی چون برق کند جلوه و چون باد گریزد

4 شادی کن اگر طالب آسایش خویشی کآسودگی از خاطر ناشاد گریزد

5 غم در دل روشن نزند خیمهٔ اندوه چون بوم که از خانه آباد گریزد

6 فریاد که دردام غمت سوختگان را صبر از دل و تاثیر ز فریاد گریزد

7 گر چرخ دهد قوت پرواز رهی را چون بوی گل از گلشن ایجاد گریزد