بس که بر دل زخم جور از خار از مشتاق اصفهانی غزل 42

1 بس که بر دل زخم جور از خار و خس باشد مرا در گلستان حسرت کنج قفس باشد مرا

2 گر به پای ناقه‌ات قدر جرس باشد مرا از شعف نالم درین ره تا نفس باشد مرا

3 شمعم و فارغ ز هر آتش که بهر سوختن شعله آهی تمام عمر بس باشد مرا

4 ناله‌ام خواهد رهاند از قید هستی چون سپند عاقبت فریاد من فریادرس باشد مرا

5 می‌کشند از من حریفان دردسر این است و بس نشئه‌ای گر چون شراب نیم‌رس باشد مرا