از بس که بیازرد دل از جهان ملک خاتون رباعی 48

1 همیشه میل نگارم بود به سوی جفا نه مهر در دل سنگین او بود نه وفا

2 نه میل خاطر یاران نه شرم در دیده ترحّمی نه در آن دل بود نه ترس خدا

1 ای رخت آیینه ی لطف خدا زلف تو دلبند و لعلت دلگشا

2 پادشاه ملک حسنی از کرم رحمتی کن بر گدا ای پادشا

1 تا تو از لب کرده ای درمان ما آتشی افکنده ای در جان ما

2 نور چشم ما تو مردم زاده ای یک شبی از لطف شو مهمان ما