بس که بر من چشم او افسون از سلیم تهرانی غزل 537

1 بس که بر من چشم او افسون سودا می دمد جای ناخن، حلقه ی زنجیرم از پا می دمد

2 هرکه را داغی به دل دیدم، ز حسرت سوختم هوش از من می برد این گل ز هرجا می دمد

3 هیچ کس از کار من در راه عشق آگاه نیست گل اگر بر دست گیرم، خارم از پا می دمد

4 بس که خار حسرتم بی روی او در دل شکست همچو گلبن، جای مو، خارم ز اعضا می دمد

5 جنس سودایی که ما داریم از معموره نیست این گل خودروی از دامان صحرا می دمد

6 عشق نگذارد که تأثیری شود ظاهر سلیم این همه افسون که بر یوسف زلیخا می دمد