بس که روز و شبم از دل سپه از محتشم کاشانی غزل 177

1 بس که روز و شبم از دل سپه غم گذرد کاروان طرب و شادی از آن کم گذرد

2 لرزه‌ام بر رگ جان افتد و افتم درپات باد اگر از سر آن طره پرخم گذرد

3 از خیالش خجلم بس که شب و روز مرا در دل پر شرر و دیدهٔ پر نم گذرد

4 چون غجک دم به دم آید ز دلم نالهٔ زار تیر عشق از رگ جان بس که دمادم گذرد

5 ملکی ماه زمین گشته که از پرتو او هر شب از غرفهٔ مه نعرهٔ آدم گذرد

6 اگر از سوختن داغ کشد دست اولی است هر که در خاطرش اندیشه مرهم گذرد

7 محتشم را دم آخر چو رسیدی بر سر آن قدر بر سر اوباش که از هم گذرد