بس که از حیرت به جا در اول از جویای تبریزی غزل 409

1 بس که از حیرت به جا در اول رفتار ماند می توان رنگ از رخم چون گرد از دامن فشاند

2 ساقی امشب کوتهی در دادن پیمانه کرد ورنه از خود رفتنم آخر به جایی می رساند

3 بسکه لعل آبدار او لطیف آید به چشم می توان از پرده های دیده این می را چکاند

4 با نسیم امروز اعجاز دم روح اللهیست از مزار ما کف خاکی به دامانش رساند

5 آنکه شد جویا سبکبار علایق چون مسیح توسن اقبال را در ساحت گردون جهاند