بس است مونسِ جانم از حکیم نزاری قهستانی غزل 259

1 بس است مونسِ جانم خیالِ طلعتِ دوست که قانعم به خیالش ببین که رخ چه نکوست

2 به هر چه در نگرم رویِ دوست می‌بینم مگر به دیده درون است بل که دیده خود اوست

3 نسیمِ دوست رساند به من صبا هر شب حیاتِ جانم از آن خوش نسیمِ عنبر بوست

4 دلم ز شوقِ تو یک تاست در وفاداری ولیک قامتم از محنتِ فراق دو توست

5 به گل نگه نکند باز بلبلِ عاشق ز پرده گر به در آید بتم چو غنچه ز پوست

6 چرا زخویِ بدش سرزنش کنند مرا بتی بدان همه خوبی چه باشد ار بدخوست

7 عذابِ شیفتگان نیز مصلحت بین است که بی غرض نبود سرزنش ز دشمن و دوست

8 به هیچ وجه ندارم سرِ نصیحتِ خلق ملامتِ دلِ عشّاق نیز بی‌هده گوست

9 ز مردمان چه حکایت کنم به نا واجب که هر چه بر دل و جانِ نزاری است ازوست