الا ای موی مشکین از عطار نیشابوری خسرونامه 60

1 الا ای موی مشکین رنگ آخر شدم مویی نیم از سنگ آخر

2 الا ای مشکموی افتادهام من چو موی تو بروی افتادهام من

3 منم چون موی تو در چین نشسته تو در رومی کمر بر موی بسته

4 چو مویی گر رسم ای دوست با تو برون آیم چو موی از پوست با تو

5 چومویت مشکبار آمد سفر کن سحرگه بر صبامویی گذر کن

6 مرا مویی ز حال خود خبر ده ز مویت مژدهٔ باد سحرده

7 مرا از خود سر مویی کن آگاه که چون موی توام افتاده در راه

8 بچشم آمد سر مویی فراقم چو موی ابرویت، پیوسته طاقم

9 چو مویم، در غم آن موی مشکین بمویی در نمیاید ترا این

10 چو موی از من بپشت افتادهیی باز مکن این سرکشی چون مویت آغاز

11 اگر یک موی تو بینم ز سویی بسر پیش تو بازآیم چو مویی

12 اگر یک موی برگویم ز دردم چو مویی در رباید باد سردم

13 چو مویی زان بچشمت در نیایم که در چشم تو مویی مینمایم

14 چو مویی گشتم و چه جای مویست که از مویی کمم این را چه رویست

15 تنم گر چه چو مویی مینماید ولی با تو بمویی درنیاید

16 چو مویی شد تن من از نزاری بمویی مینیابم از تو یاری

17 بمویی گر ز تو یاریم بودی چو مویت کی نگونساریم بودی

18 بمویی دل ده این بیخویشتن را که قوّت باشد از مویی رسن را

19 اگر باشی بمویی دستگیرم برون آری چو مویی از خمیرم

20 چو موی تو به پا افتاده‌ام پست سر مویی سزد گر بر نهی دست

21 منم مویی بکوهی غم گرفتار چنین مویی نگر زیر چنان بار

22 چو مویت کی بتو خواهم رسیدن که مویی کوه نتواند کشیدن

23 ز باریکی، بمویی نیست زورم که من مویی میان بسته، چو مورم

24 ره عشق تو باریکست چون موی چو مویی، من بمویی کردهام روی

25 ز تو مویی نخواهم گشت آگاه چگونه موی برمویی برد راه

26 بمویی گر ببندی بندبندم نیم قادر که مویی برکشندم

27 تن من گر نه کم از موی بودی مرا نیروی مویی روی بودی

28 چو مویی شد تنم از ناتوانی ترا زین موی کی باشد نشانی

29 سر مویی اگر در شانه داری من آن مویم که داری یا نداری

30 چو مویی کردهام بیتو تن از تو چو موی تو شکن دارم من از تو

31 چو مویی سرکشی پیوست بر من فرو بندی بمویی دست بر من

32 چو موی، اینکار را رویی ندارم که زور بازوی مویی ندارم

33 بمویی مانم از زاری کنون من سر مویی ز سر کردم برون من

34 اگر من همچو مویی تن نمایم چو موی از زیر پیراهن نمایم

35 چو مویی گر بپیراهن برافتم ز هر مویی بسرگردن برافتم

36 چنان زارم که ازمویی بصد روی بهر مویی که دارم کی برم بوی

37 چو مویی بیتو زار و مستمندم بتو آویخته چون مو ببندم

38 دلم مویی نپیچد از بَرِتو بمویش میکشم تا بر دَرِ تو

39 چو موی تو دلم را نیست در دست بمویی مینگردد این دل مست

40 چو از موییست دل شوریدهٔ من چو مو از سر برون شد دیدهٔ من

41 اگر دربندم آری همچو مویت چو مویی سر نهم بر خاک کویت

42 چو مویی گر ببرّی سر بهیچم چو مویت سر ز خطّ تو نپیچم

43 نپیچم سر ز موی تو بسویی که دل آویختست از تو بمویی

44 اگر چون موی سر پیچد دل از تو چو مویش بند آید حاصل از تو

45 ندارم من چو موی تو سَرِ خویش که چون موی تو میافتم پس و پیش

46 اگر چون موی در تابم کنی هیچ نپیچم سر چو موی از تاب و از پیچ

47 چو مویت گر دراندازی برویم نیایم بر تو بیرون همچو مویم

48 چو یک موی توام به از دو عالم نیارم دید یک مو از سرت کم

49 چو مویی بر نمیگیری بهیچم چگونه همچو مویی بر تو پیچم

50 گرت از من چو مویی سر نگردد پس از من با تو مویی در نگردد

51 تو کی باشی چو من چون موی در بند که با کس نیستت چون موی پیوند

52 چه گر آیی مراچون موی بینی چو موی مژّه بر چشمم نشینی

53 نگردد از تو مویی کم اگر تو سر مویی کنی بر من گذر تو

54 چو مویی در سیاهی ماندهام من ز موی مژّه خون افشاندهام من

55 چو موی مژّه سرتیزی کن آخر بمویی قصد خونریزی کن آخر

56 همی خواهم من سرگشته چون موی چو موی مژّه با تو روی در روی

57 گرفته موی تو مست اوفتاده چو موی مژّه لب بر هم نهاده

58 ز دستم تا برفت آن موی چون شست چو موی مژّه برهم میزنم دست

59 اگر مویی بود باقی ز عالم رسیم آخر چو موی مژّه باهم

60 همی بافم هزاران حیله چون موی مگر مویی ز تو بنمایدم روی

61 چو مویم گر فرود آری بر خویش چو مویت بر تو اندازم سر خویش

62 چو مویی پیش تو بر فرق آیم میان خون چو مویی غرق آیم

63 منم چو موی بی آن روی مانده بسی سرگشته تر از موی مانده

64 چو مویت دور از روی توام من بسر گردانی موی توام من

65 چو مویت تا کی اندر بند چینم چو موی خویش بنشان بر زمینم

66 اگر چون موی گرد تو بر آیم چو می از شادی آن بر سر آیم

67 منم مویی شده از عشق رویت تویی در پایم افگنده چو مویت

68 چو افگندی مرا چون موی در پای بیار آن موی تا برخیزم از جای

69 گرم موی تو دست آویز گردد چو موی این خسته دل سر تیز گردد

70 منم یک موی با صد عیش ناخوش ز بهر تو بهر مویی بلاکش

71 چو مویم بی رخت افتاده در شست بمانده همچو مویی درهم و پست

72 تنم بی روی تو مانند مویست چو مویم بیتو کارم پشت رویست

73 چو مویی هجرت آرد روی بر من همی با تیغ خیزد موی بر من

74 چو از موی دو تای تو جدایم چو مویت مانده با پشت دوتایم

75 من چون موی را کس غمخوری نیست غمم را همچو موی تو سری نیست

76 سیه بیتو چو مویم عالم از تست بهر مویی مرا گویی غم از تست

77 سر موییست جمعیّت ز رویت ازان بیتو پریشانم چو مویت

78 چو موی افتادهام بر روی پیوست که می ندهد مرا مویی ز تو دست

79 اگر مویی شود پیراهن تو ندانم بود مویی بر تن تو

80 چومویی چند گردانی بخونم که چون مویی نمیپرسی که چونم

81 چو مویی تا دلم بشکافتی تو چو موی من ز من سر تافتی تو

82 تن من همچو مویی چند داری چو مویم تابکی در بندداری

83 چو مویم کردی و خونم بخوردی ولیک از جور مویی کم نکردی

84 چو مویی گشتهام بنمای رویی ترا کمتر بود این غم بمویی

85 منم مویی ره عالم گرفته تویی مویی ز عالم کم گرفته

86 چو بی موی تو ای سرکش بماندم چو مویت پای بر آتش بماندم

87 ز من تا مرگ مویی در میانست نگه کن درتنم کان موی آنست

88 اگرچه همچو مویی ناتوانم چو موی لقمه بر چشمت گرانم

89 چو موی تو کجا برسر نشینم که چون مویم نشاندی بر زمینم

90 مرا گرچه بمویی راه هم نیست ز بیداد توام یک موی کم نیست

91 بر این بیدل بمویی خواب بستی چو موی خود وفا بر هم شکستی

92 وفانیست ازتو مویی روی هرگز ز ناخن برنیاید موی هرگز

93 وفاناید سر مویی ز سر مست نیاید موی بیرون از کف دست

94 منم مویی که خون گریم زرشکت ترا خود تر نشد مویی ز اشکت

95 ز سودا پختن تو موی بردم سر مویی مکن صفرا که مردم

96 مکن بر موی صفرا، زین چه خیزد مکن چون موی ازان صفرا بریزد

97 شدم مویی مبادا کینت بامن که مویی درنگیرد اینت با من

98 چراگفتی چو مویی هیچ هیچی چو مویت تا کی آخر پیچ پیچی

99 چو مویی من نیم باتو بزاری چو مویی بر زمینم کش بخواری

100 چو مار موی پیچانت ای سبک روح دلم را کرد از یک موی مجروح

101 چو مویی گشتم از رنج جراحت چگونه موی داند رنج و راحت

102 ز تو قسمم بود مویی وفا بوک که تا دارم چو موی قندزت سوک

103 اگر یابم بموی قندزت راه خوشت در برکشم چون موی روباه

104 اگر چون موی شد روز سپیدم سر مویی بتو ماندست امیدم

105 سر من گوی کن ای مشکمویم که مویت بس بود چوگان گویم

106 اگر سر درکشم زآن موی در چشم سر من باز بر چون موی بر چشم

107 چو هجرت کرد چون مویی نزارم ز تو بس باد مویی یادگارم

108 اگر دارم بمویی بیتو رویی هنوزم چون جنب خشکست مویی

109 یکی کردم دو مویت ز ارزویت که تا با تو یکی گردم چو مویت

110 چو موی آوردهیی با هیچم آخر چو موی تو بتو برپیچم آخر

111 اگر درچاهم و موی تو بر ماه بسم مویت رسن ای یوسف چاه

112 وگر بر ماهی و موی تو برخاک بست مویی کند ای عیسی پاک

113 ز مویی نیست گفتن پیش ازین روی که درتو مینگیرد یکسر موی

114 چو یک مویم من از صد روی بیتو چو صفرا میشکافم موی بیتو

115 ز من تا موی تو چون موی سرتافت دلم در شرح مویت موی بشکافت

116 بهرمویی گرم بودی زبانی نبودی هیچ موی بی فغانی

117 بدین هر بیت مویی میشکافم که در هر بیت مویی میببافم

118 چو در باریکی یک تار مویم سخن باریکتر از موی گویم

119 سخن میراند ازمویی بصد روی بیا گر میببینی موی در موی

120 چو من مویی شدم در نوک خامه پریشان شد چو مویی خط نامه

121 ز تو چون نیست مویی حصّهٔ من چو موی تو دراز این قصّهٔ من

122 سر مویی امیدم گر نبودی مرازان سر چو موی این سر نبودی

123 درامیدت تنم چون موی پیوست سر مویی فرو نگذارد از دست

124 میان ما اگر یک موی ماندست چو موی این کار را صد روی ماندست

125 گسسته کی شود این موی هرگز خود این مویی نداردروی هرگز

126 میان ماست مویی در میانه میان تست آن موی ای یگانه

127 میان ما فلک مویی بسنجد که گر خود موی گردد در نگنجد

128 چو مویت هرکه او زیر و زبر نیست ازین سرّش سر مویی خبر نیست

129 ز مویی چند گویم بیش ازین نیز که ازمویی نیاید بیش ازین چیز

130 بسی گفتم ز موی ایماه اکنون بسر بردم چو مویت راه اکنون

131 بسی گفتم ز موی مشکبارت بیک یک موی، صد صد جان نثارت