عید می آید و وقتست که در مه از کمال خجندی غزل 758

1 عید می آید و وقتست که در مه نگریم پرده برگی که از مه به تو مشتاق تریم

2 از جمال تو که عیدست و به همه ماند راست گر گماریم نظر بر به نو کج نظریم

3 هست در عید دگر کشتن ما فکر بعید پیش روی تو چه محتاج به عید دگریم

4 سر زلفت شب قدرست و غنیمت شب قدر یک شب آن عقد بگیریم و غنیمت شمریم

5 ساقیا باده ده و نقل که شد نوبت آن که دگر روزه خوریم و غم روزی نخوریم

6 پست شد غلغل تسبیح و تراویح هنوز به حق روزه کز آن و لوله با دردسریم

7 روزه خوردیم و فسم هم به نماز تو کمال که دگر دردسر خویش به مسجد نبریم