نشئهٔ می مایهٔ صد درد سر از جویای تبریزی غزل 52

1 نشئهٔ می مایهٔ صد درد سر باشد مرا دور ساغر بی تو گرداب خطر باشد مرا

2 سرگردان دارد خمار باده ام از زندگی آسمان چون کوه بر بالای سر باشد مرا

3 نیستم مانند بلبل هرزه گرد هر چمن باغها طاؤس سان از بال و پر باشد مرا

4 زندگی بی جلوهٔ نازک میانان مشکل است رشته جان بستهٔ موی کمر باشد مرا

5 نقش بر آب است اساس هستی من چون حباب تکیه بر سیلاب اشک چشم تر باشد مرا

6 گریهٔ بیتاب عشقم خالی از دردی نمی ام نالهٔ بی طاقت هجرم اثر باشد مرا

7 طینت پاک است جویا لازم اهل سخن آب شمشیر زبان آب گهر باشد مرا