می خورد به پاییز درخت از مهستی گنجوی رباعی 165

1 زین سان که فتاد هجر در راه ای دل ترسم که نبری جان ز غمش آه ای دل

2 باری چو نه‌ای غائب از آن ماه ای دل عذر من مستمند می‌خواه ای دل

1 تا ظن نبری کز پی جان می‌گریم زین سان که پیداو نهان می‌گریم

2 از آب لطیف‌تر نمودی خود را در چشم مت آمدی از آن می‌گریم

1 جان در ره عاشقی خطر باید کرد آسوده دلی زیر و زبر باید کرد

2 وانگه ز وصال باز نادیده اثر با درد دل از جهان گذر باید کرد