می‌خواره و می‌پرست از حکیم نزاری قهستانی غزل 934

1 می‌خواره و می‌پرست ماییم می در سر و می به دست ماییم

2 در حلقه‌ی نیستان کسانی گر نیست شدند هست ماییم

3 آن‌ها که گهی چو انگبین‌اند گه تلخ‌تر از کبست، ماییم

4 در کوی ملایک مقرّب هم‌خانه و هم‌نشست ماییم

5 آن کس که ز کفر و دین به یک‌بار شد فارغ و برشکست ماییم

6 از ننگ قبول و ردّ عامه گر طابفه‌ای برست ماییم

7 هر کس ز شراب مایه‌ای مست مستان می الست ماییم

8 قومی که به نیش طعنه دل‌شان هر لحظه یکی بخست ماییم

9 افسرده چه می‌کند ملامت آخر ز می‌ای که مست ماییم