می خوارگان که باده ز رطل گران از ادیب صابر غزل 14

1 می خوارگان که باده ز رطل گران خورند رطل گران ز بهر غم بی کران خورند

2 رطل گران برد ز دل اندیشه گران درخور بود که باده ز رطل گران خورند

3 در باده رنگ عارض معشوق دیده اند رطل گران به قوت و نیروی آن خورند

4 جان است جنس باده و باده است جنس جان از بهر جان و راحت او جنس جان خورند

5 خوشتر ز باده هیچ نعیمی نخورده اند آنها که مال و نعمت ملک جهان خورند